Από τις σημειώσεις μου

Ο Γκουρτζίεφ χρησιμοποιεί συχνά την εικόνα του ΗΘΟΠΟΙΟΥ σαν παρομοίωση για τον πλήρως ανεπτυγμένο άνθρωπο. Λέει οτι χρειάζεται να παίζουμε έναν ρόλο στη ζωή, εκπληρώνοντας όλες τις απαιτήσεις που παρουσιάζουν οι μεταβαλλόμενες καταστάσεις με το να τις επωμιζόμαστε ολόπλευρα, διατηρώντας παράλληλα την εσωτερική μας ελευθερία. 

Ακριβώς το ίδιο πρέπει να κάνει και ένας καλός ηθοποιός.

Καθώς το θέατρο παρουσιάζει τη ροή της ζωής σε μια ιδιαίτερα συμπυκνωμένη και εύληπτη μορφή, αποτελεί ιδανικό εργαστήριο όπου οι ιδέες αποκτούν ανθρώπινη μορφή και επαληθεύονται κάτω από τα μάτια μας.
Ενας καλός ηθοποιός ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΟΥ. Ενας κακός ηθοποιός ρίχνεται ψυχή τε και σώματι στην απόδοση του χαρακτήρα που ενσαρκώνει, τόσο που ΧΑΝΕΙ τελείως τον ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ του μέσα σ' αυτόν. Είναι υπερβολικός, επιτηδευμένος και ανειλικρινής. Αλλά δεν μπορεί να το καταλάβει γιατί είναι ΤΥΦΛΟΣ και ΚΟΥΦΟΣ. Αφού δεν υπάρχει καμμία απόσταση ανάμεσα στον ίδιο και την εικόνα που προβάλλει, τον έχει καταβροχθήσει η "ταύτιση".
Οσο καλύτερος είναι ο ηθοποιός, τόσο λιγότερο ταυτίζεται άρα τόσο βαθύτερα μπορεί να συμμετέχει σ' αυτόν (φαινομενικά παράδοξο).
ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΧΕΡΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΓΑΝΤΙ που είναι ξεχωριστό και συγχρώνως αξεχώριστο. Ο ρόλος διαποτίζει όλα του τα κύτταρα, αλλά ποτέ δεν τον φυλακίζει. Είναι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ και σε μεγάλη ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ.
Ενας αρχάριος δεν μπορεί να προσεγγίσει αυτή την ελευθερία γιατί είναι δέσμιος της αδεξιότητας των φόβων, της ελλειψης κατανόησης, της επιθυμίας του να αρέσει.
Πρέπει να τελειοποιηθεί....η καθημερινή εργασία είναι απλούστατα η επιδίωξη της "ποιότητας' η οποία εμφανίζεται με τις πεζές λέξεις "καλό","κακό",¨μέτριο¨, κ.λ.π.
Είναι χαρακτηρισμοί που αναφέρονται άλλοτε στις σωματικές κινήσεις, άλλοτε στο συναίσθημα, τον ρυθμό, την καθαρότητα της σκέψης, αλλά πάντοτε αυτό που αναγνωρίζεται είναι η ¨ποιότητα¨και ο ηθοποιός πηγαίνει προς αυτήν, μέχρι μια βαθύτερη αισθαντικότητα να διδάξει το σώμα του.
Μόνο τότε ο ρόλος του μπορεί να μεταδώσει μια εντύπωση βαθύτερης ΑΛΗΘΕΙΑΣ. Η αλήθεια μπορεί να είναι απροσδιόριστη, αλλά ο καθένας την αναγνωρίζει αμέσως.
Τότε συμβαίνει μια μεταβολή ποιότητας που μπορεί να οδηγήσει σε έντονες καλλιτεχνικές εμπειρίες ακόμα και σε κοινωνικούς μετασχηματισμούς.
Για το ΚΟΙΝΟ η ποιότητα αποτελεί το μοναδικό κριτήριο. Καθώς παίζει ένας ηθοποιός ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΕΙ συνεχώς ένα ρεύμα ενέργειας, που επηρεάζει άμεσα τον βαθμό της προσοχής των θεατών. Σε ορισμένες σπάνιες, έντονες κορυφώσεις, οι ηθοποιοί και το κοινό ενώνονται, η διαίρεση μεταξύ σκηνηής και θεατών εξαφανίζεται και τα ΑΤΟΜΙΚΑ ΕΓΩ ΔΕΝ ΘΕΤΟΥΝ ΦΡΑΓΜΟ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΒΙΩΜΑ.
Όποτε συμβαίνουν αυτές οι στιγμές, επικρατεί μια πολύ ιδιαίτερη σιωπή. Μια σιωπή ΓΕΜΑΤΗ και ΑΔΕΙΑ, ενω σε ορισμένες σπάνιες περιπτώσεις το κοινό, σαν ΕΝΑ πλάσμα, εισχωρεί σε ένα χώρο μεγάλης έντασης και ομορφιάς.