" Μια βραδιά στο θέατρο "

Μια βραδιά στο θέατρο

Το θέατρο οφείλει να είναι ο τόπος όπου ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος, φτιάχνει τη ιστορία του, παρά ο τόπος όπου φτιάχνεται η Ιστορία. Πόσες μέρες ξεχασμένες από την  μνήμη μας, πόσα βράδια από τα οποία δεν έμεινε τίποτα να θυμόμαστε; Αλλά ποτέ τα βράδια που πήγαμε στο θέατρο.

Την εποχή που  ο κόσμος ήταν πολιτικός το θέατρο προσπαθούσε σκληρά να ακολουθήσει, σήμερα που ο κόσμος είναι επικοινωνιακός και εμπορευματικός,  το θέατρο προσπαθεί σκληρά να μην ακολουθήσει. Γιατί το μήνυμα του θεάτρου είναι αυτό το ίδιο το θέατρο, η υπαρξη του, και  αυτό τα media κατά καιρούς δεν το καταλαβαίνουν, γι αυτό και τόσο συχνά  έχουν την ανάγκη να το ευαγγελίζονται για να  βρουν τη ταυτότητα τους,  τον λόγο της υπαρξης τους.

Το θέατρο είναι αυτό που είναι και σ’ έναν κόσμο όλο και πιο τρελής εικονικότητας δεν αντιστέκεται απλώς, επιμένει.

Στο θέατρο ενυπάρχει το θαύμα του κόσμου, πάντα πιθανόν να συμβεί, ακόμη και σε εποχές απαγοήτευσης, ανησυχίας, κενού. Ικανοποιείται  ξαναπαίζοντας στους ανθρώπους την αρχέγονη σκηνή, την απόσχιση από τη ζωώδη φύση μας, την τόσο οδυνηρή και ακατανόητη. Γιατί, άραγε, επιθυμήσαμε να φτάσουμε στην συνείδηση και στα δάκρυα; Γιατί , άραγε, να μη είμαστε ικανοποιημένοι με τη στιγμή, που είναι πάντα καινούργια και να θέλουμε να ζούμε στο παρελθόν και στο μέλλον δηλ. μες στις τύψεις και  στις αξεδίψαστες επιθυμίες;

Να τι παίζεται και ξαναπαίζεται στο θέατρο: ο άνθρωπος που ορθώνεται (σηκώνεται στην όρθια θέση), ο λαός που εξεγείρεται, ο λόγος που αρθρώνεται, ο πόνος που είναι η δόξα μας, και εμείς εκεί, όρθιοι χωρίς απάντηση. Να τι είναι το πιο λαϊκό, το πιο πρωτότυπο και το πιο αρχέγονο, να πότε γινόμαστε πολιτικές και ποιητικές υπάρξεις.  Χωρίς αυτόν τον θαυμασμό για την ανθρώπινη περιπέτεια, ανθρώπινη περιπέτεια δεν υφίσταται. Χωρίς αυτή την συμπόνια για όλα αυτά που έπρεπε να υποφέρει ο άνθρωπος προκειμένου να αποκτήσει γλώσσα και να μαστορέψει ένα ΕΜΕΙΣ , δεν θα υπήρχε λόγος να υποφέρουμε.

Χωρίς την ομορφιά το καθήκον δεν είναι παρά καταναγκασμός, χωρίς την προσήλωση η σκέψη δεν είναι παρά  θεωρητική παρατήρηση ανίκανη να φτάσει  στην τελείωση της, 

χωρίς τη χαρά ο πολιτισμός δεν είναι παρά λάφυρο πολέμου.

Αυτό παίζεται και ξαναπαίζεται από τη στιγμή που ένας άνθρωπος εμφανίζεται στη σκηνή. 

Υπάρχουν αυτοί που τον βλέπουν, αυτοί που δεν ξέρουν ότι τον βλέπουν, και αυτοί που αρνούνται να τον δουν. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Υπενθυμίζουμε την καταγωγή, την είσοδο στον πόνο, την μοναξιά, την υποχρέωση της ευθύνης έναντι του ΑΛΛΟΥ. 

Οι άνθρωποι που θα ονειρευτούν τη μοίρα τους μέσα από το θέατρο, ακόμη και αν είναι πολλοί, θα παραμένουν μειοψηφία. Για όλους τους υπόλοιπους υπάρχουν τα μπάνια στη θάλασσα, η ονειροπόληση κάτω από τα αστέρια, η νύχτα του έρωτα, τα γεύματα με φίλους, η προσευχή, η μουσική και η ομορφιά της άφατης αλήθειας. Και ανάμεσα σ’ αυτά τα απαραίτητα: ένα βράδυ στο θέατρο. 

                                                                      Olivier Py   Ιούνιος 2006