ΥΛΙΚΟ ΠΡΟΒΑΣ "ALARME"

Σε μια σανίδα επάνω, άνισα μοιρασμένη,  μια στενή κοίτη του ποταμού, τις βίαιες ψυχές τις ξεχωρίζει.
Σε ένα ρέμα που το΄χει βάψει το αίμα.
Στις δυό τις όχθες με σπαθί στο χέρι, κοιτάζονται εχθρικά και ερωτικά, εδώ και χίλια χρόνια.
Πως θα σβηστεί το μίσος κι η διχόνοια!
Πως θα ενωθούν τα δυό τα ρόδα!
Με ποιά ειρήνη πολεμική!
Με ποιόν ίσκιο θανάτου!
Στις φλόγες μέσα του πολέμου, θα πέσουν;
Πέσανε μες στο βάραθρο, συνομοτούν, μας ξεγελούν, αναζητούν το δόλιο θύμα.
Και πρόσωπο με πρόσωπο, το ψέμμα αρθρώνουν.
Δέσμιες κι οι δυό μιας εντολής ανώτερης, επιτακτικής.
Αρθρώνουν το αλφάβητο του μίσους, του έρωτα και της ραδιουργίας.
Την εύνοια ζητώντας απ’ το θεό, και το σπαθί του νόμου χρησιμοποιώντας και συμπαράσταση απ΄το θεό ζητώντας.
Η βία τις αδράχνει και προστασία μέσα τους ζητά.
Και το σπαθί δανείζεται η βία από τον νόμο, για να σκοτώσει η μια την άλλη. 


Δε φταίτε εσείς. Δε φταίω εγώ. 
Ενα πνεύμα κακό ήρθε από την άβυσσο ν’ ανάψει στις καρδιές μας το μίσος που απ’ τα χρόνια τα νεανικά 
μας έχει χωρισμέβες. Μεγάλωνε κι αυτό με μας. 
Είμαστε τώρα η μια μπροστά στην άλλη.


Λύστε μου τη καρδιά για να μπορέσω να αγγίξω τη δικιά σας.
Οταν έτσι με βλέμμα παγωμένο με κοιτάτε, κλείνεται η καρδιά μου εντός μου τρομαγμένη.
Τα δάκρυα σταματούν κι η φρίκη δένει της ικεσίας  τα λόγια μες στο στήθος.


Πριν κάνει τη στροφή του ο λεπτοδείκτης,
λάβε το αίμα που χύθηκε από μένα.
Πάρτο.


Μόλις σε σβήσω, 
θα σβήσει και η αμβιβολία της γέννησής μου
Και θα ξαγεννηθώ σε γνήσιο νυφικό κρεββάτι.


Η όψη σου, αυτή η μαγεύτρα, η θεική της ομορφιάς σου, αυτή με κάνει να τολμώ για σε τα πάντα.


Λάβε το σώμα, κόπηκε για σένα
Λάβε το αίμα, χύθηκε για σένα


Δεν έπρεπε ποτέ μας να ειδωθούμε
Πιο εύκολο η τίγρης να φιλήσει το αρνί,
η φωτιά με το νερό να σμίξει...


-Στα μάτια της διαβάζω τον αγώνα της ψυχής της.
-Το στόμα της διστάζει τον πόθο της να εκφράσει 
-Μα η βουβή ματιά της ομολογεί:....


Ειρήνη δεν υπάρχει
Η θα δώσεις ή θα δεχτείς το χτύπημα.
Η ζωή της θάνατός σου! 
Κι ο θάνατός της, ζωή σου!


Της αμαρτίας τις θάμπωσε η γυαλάδα,
της διαφθοράς τις τράβηξε το ρέμα


Με έχει απαρνηθεί ο ανθρώπινος ο φόβος


Σε κυνηγάει μιά στρίγκλα μοίρα!
Τώρα πια θα πεθάνεις...
Το χαμό σου τον ετοιμάζει ο ίδιος ο άγγελός σου.


 Με σκέπασε η άγρια φωτιά των κρυφών πόθων σας


Στη γλώσσα μου βάλατε τη σαίτα που φαρμακώνει


Μες στη καρδιά μου βάλατε φαρμακερή υποψία


-Αυτή είναι η Λάμια της ζωής μου
-Πνευμα τυραννικό
-Οπου φυτέψω μια χαρά, μια ελπίδα, της κόλασης το φίδι βρίσκω εμπρός μου.
-Τον εραστή μου παίρνει
-Τον μνηστήρα μου αρπάζει...


Ανάμεσα σε μας τι θέλει ο τρίτος;


Σας βλέπω δύο να δείχνετε όψεις..
Ψεύτικη είναι η μία κατ΄ ανάγκη, μα ποιά ειν’ η αλιθηνή;
Οι θεοί, οι ουρανοί, ο θάνατος και το μίσος και ο πόθος

είναι κουφοί, οργισμένοι, άσπλαχνοι και έχουν στραφεί εναντίον μου

Αυτό είναι η πίστη μου και μέσα σ΄αυτό θα πεθάνω

Στη καρδιά μου, στη ματιά μου,

η εικόνα του πένθους μου

 Θαμμένη ζωντανή εδώ μέσα, ήχος κανείς, φωνή φιλίας καμμιά δεν φτάνει

Ο φόβος με τινάζει απ’ τον ύπνο.

Σαν κολασμένη τριγυρνάω τις νύχτες

και βλέπω τρέμοντας να’ ρχεται το κάθε πρωί

που αληθινό μπορεί να βγάλει το φόβο μου.

Η ματωμένη σκιά, απ΄του τάφου της το θόλο

ανεβαίνει οργισμένη και ποτέ δεν θα κάνει ειρήνη

Προβάλλει αιματοστάλαχτη απ΄το χώμα

και εκδίκηση ζητάει

Με αίμα πληρώνεται το αίμα

Το δροσάτο χαλί της ζωής δεν στρώνεται μπροστά μου

Ακούω με θαυμασμό την ευγλωτία που πάντα στάθηκε ολέθρια για μένα

Χορός χαράς αιώνιος

Βουβή εντολή

Δώρα νεκρά το χέρι σου δίνει

Οι ελπίδες έτσι σβήνουν....στο ναυάγιο της τύχης μου γυρεύω μια σανίδα να πιάσω...και το μάτι μου γυρίζει και πάλι προς τη πρώτη μου ελπίδα.

-Νοιώθω το θάρρος όλα να τα σπάσω

-Είναι τρέλλα, είναι μανία αυτό το θάρρος.

Κάτω η προσποίηση!

Φανερά ενεργείστε!

Υπερασπίστε!

Τίμια αγωνιστείτε!

Απορώ κι ανατριχιάζω...

Ως πού με παρασέρνει η ζάλη

Μίσος γεμάτη η καρδιά μου,

Οι σκοτεινοί δαίμονες της κόλασης με ζώνουν

Σείωντας τα φιδόμαλλά τους.

Οταν το μίσος ανταμώνει μίσος, καλό καρπό δε φέρνει.

Μάτια εσείς, γενείτε πέτρα!

Δε γίνονται με φίδια συμφωνίες

Βγες έξω απ΄τη φωλιά σου συκρατημένε μου θυμέ

Βάλε στη γλώσσα μου τη σαίτα που φαρμακώνει.

-Μια νόθα

-Μια πανούργα τσαρλατάνα

Θεέ μου! Τι λόγια....τι ματιές....

Η ζωή είναι μια στιγμή, κι είναι ο χάρος άλλη μία !

Ο Χάρος , ο σοβαρός μας φίλος, σιμώνει λυτρωτής κι ευεργέτης!

Σκεπάζει με τις μαύρες του φτερούγες τη καταφρόνια.

Η ώρα του θανάτου εξευγενίζει τον βαθιά πεσμένο.

Νοιώθω ξανά το στέμμα στο κεφάλι

και την αξιοπρέπεια στη ψυχή μου!

Στέκω στης αιωνιότητας τη θύρα,

στον  ύψιστο κριτή θα πάω σε λίγο

κι ακόμα δεν φιλιώθηκα μαζί του.

Ξεκίνησε η σαίτα

Φεύγει

Βρίσκει

Βρήκε

Στο θλιμμένο, ήσυχο τραγούδι μου

σ’ ενα τόνο βαθιάς μελαγχολίας

ρίχνω μια διαπεραστική ματιά,

Μεσα σε ασύγκριτους θανάτους

και δριμεις αναστεναγμούς

χάνονται τα καλύτερα μου χρόνια

Στην άνοιξη της ζωής μου

Στο άνθος της νιότης μου

Γεύομαι τη  ακραία θλίψη

Τον μεγάλο πόνο

Μόνο η λύπη ζεσταίνει τη καρδιά μου

Ο,τι μου ήταν αγαπημένο

Είναι πια σκληρή δοκιμασία

Η μέρα η πιο φωτεινή

Είναι για μένα σκοτάδι και σκιά

Αδιάκοπα η ψυχή μου νοιώθει

Την παρουσία ενός απόντος

 Δεν είναι μητρική κληρονομιά σας η ηθική

Του κόσμου η φωνή στ΄αυτιά μου δεν φτάνει

Υψιστη υποχρέωση η ευτυχία του έθνους

Κατά τη φώτηση του Υψίστου θα ενεργήσω

Πόσο έχω κουραστεί να κολακεύω το είδωλό μου,

κι απ΄της ψυχής τα βάθη μου να το περιφρονώ

Της αρετές του δίκιου μου, τη γύμνια μου να κρύβω

 και το λεκέ της γέννησής μου.

Ποθώ, ποθώ την ησυχία.

Οπου φυτέψω μια χαρά, μια ελπίδα, της κόλασης το φίδι βρίσκω εμπρός μου.

Πόσο θα ήθελα να είμαι ελεύθερη σαν το βουνίσιο αγέρα

Με λόγια μαλακά μιλείστε και την παραφορά μου μαλακώστε την.

Τα δάκρυα δεν θα μου λείψουν για να κλάψω

Δεν έχω κάνει λάθη εγώ.

Ανώτερη είμαι από τη φήμη που έχω.

Ενα βάρος έπεσε από την καρδιά μου, πάνω στο στήθος του εχθρού.

Είναι τρελλός αυτός που δεν κρατά σφιχτά στη αγκαλιά την ευτυχία, που κάποιος θεός στο χέρι του έχει βάλει.

Στη πιο θερμή αγκαλιά θα γείρω πρώτα

Με των αγγέλων τα φτερά πετάει η ψυχή μου.

Mες στη χαρά προς την αιώνια ελευθερία ταξιδεύει

Η φλογερή της η καρδιά ζητάει πάντα αγάπη

Νεκρές οι λέξεις, ζωή μας δίνει η πίστη.

Η πίστη που θα ενωθεί με το επουράνιο πνεύμα.

Γιατί μονάχα η πίστη όλων, του ενός τη πίστη δυναμώνει.

Εκεί που προσκηνούνε χίλιοι αντάμα, γίνεται η σπίθα φλόγα, και το πνεύμα πετάει ψηλά στα ουράνια φτερωμένο.

Στο κατώφλι του θανάτου με καρτερεί μια θεική ευτυχία.

Και σαν αθάνατος καβάλα στα σύννεφα πετώ.

Βαριά το πλήρωσα αυτό.

Μα το σαράκι δεν θέλει τη ψυχή μου να ησυχάσει.

Σαν αγγελος φωτόλουστος και ωραίος σε ένωση θα΄ρθείς αιώνια με το θείο.

Kαι το βαρύ φορτίο μου,  το φότρωσα στη νέα μου ζωή.

Απ’ το σκοτάδι με ανύψωσε ένα θείο χέρι

kαι με οδήγησε στον νυφικό τον θάλαμο.

Εθόλωσε ο νους μου με μάγια και με τεχνικές διαβόλου

Μ ’έχει απαρνηθεί ο ανθρώπινος ο φόβος.

Τα μάγουλά μου απ΄τη φωτιά του πόθου έχουν ανάψει

Ας σκεπάσει παντοτινή σιωπή τη πράξη αυτή.

Είναι η καρδιά σας απαλή, σεμνή, αγγελική.

Με τον εαυτό μου ας κλείσω ειρήνη.

Ο,τι και να βαραίνει τη ψυχή μου, δεν παραδέχομαι πως ένοχη είμαι.

Μάταιος φόβος σας τυφλώνει

Βαμμένο στο αίμα το ψέμμα

Εγώ είμαι μια ελεύθερη βασίλισσα απ΄τα ξένα 

Τη καινούργια λευτεριά να χαρώ, να τρέξω στο ξέφωτο έξω, με βήμα φτερωτό κι ανάλαφρο, στο πράσινο λιβάδι να χαθώ, να φύγω μακριά από τον πένθιμο βυθό.

Αφήστε με να ονειρευτώ την ευτυχία, τη λευτεριά, μη με ξυπνάτε απ’ τη γλυκιά μου πλάνη και τ ουρανού η πλατιά η αγκαλιά ας μ’ αγκαλιάσει.

Και το καράβι ας με πάει στην όχθη την αντίπερα

και του βαρκάρη θα του φώρτωνα χρυσά φλουριά και πλούτη.

 Να με πάει εκεί, να δώ το πρόσωπο εκείνου, τα μάγια να μου λύσει.

Ω γνώριμη φωνή!

Φωνή γεμάτη από θύμισες γλυκές, νοσταλγικές.

Αυτή η φωνή που τόσες φορές εχάιδεψε τ’ αυτιά μου.

Αυτή η φλόγα ζεί μονάχα στη καρδιά μου. Το μίσος σβήνει απ’ τη καρδιά μου και οι σκοτεινοί οι δαίμονες της κόλασης πεθαίνουν.

 Οταν το μίσος ανταμώνει μίσος, καλό καρπό δε φέρνει.

Για χάρη αυτών των ξένων που μας βλέπουν,

μην ντροπιάζεται το αίμα που ρέει στις φλέβες και των δυό μας.

Μη στέκεστε απροσπέλαστη στην άκρη

του γκρεμού.

Αιώνια λήθη τα φριχτά βασανά μου ας τα σκεπάσει.

Ηταν μια λάμψη γύρω σου ο θυμός σου, της ομορφιάς σου η αποθέωση ήταν.

Στης αιωνιότητας στέκω το κατώφλι